Op mijn puch een wijffie halen en daarna dansen in de Marathon...

Elke Hagenaar en Hagenees kent natuurlijk het lijflied van onze stad: O, o, Den Haag. Het lied uit 1982 is nog steeds een hit en de tekst duikt regelmatig op als print op t-shirts of andere Haagse souvenirs. Bij iedere thuiswedstrijd van de betaald voetbal club ADO Den Haag schalmt het luid door het stadion als de teams het veld betreden. En nu is er zelfs een boek verschenen, een naslagwerk. 

O, o, Den Haag is een lied uit 1982 van Harry Klorkestein, een anagram van de in die jaren ’80 populaire Nederlandstalige band Klein Orkest. Het woord de Marathon heeft een directe link met onze club. Lees bij het item Erfgoed op de clubwebsite de begin jaren eens door en dan begrijp je hoe die relatie in elkaar is gestoken. Het kan nog makkelijker. Spreek onze Anita Ooms eens aan. Zij is de dochter van één van onze grondleggers.   

Oude en Nieuwe Marathon

Je hebt de historie van de oude Marathon aan de Savorin Lohmanlaan (Kijkduin) en de nieuwe Marathon aan de  

Wijndaelerweg (Ockenburg). Er is nu een officieel naslagwerk waar het allemaal in beschreven staat. Op 4 oktober presenteren de drie auteurs Charles Brussee, Marlon van Delden, Theo van Daalhoff en fotograaf Peter de Looff hun boek ’De Marathon van rolschaatbaan tot discotheek’. Ruim 2,5 jaar lang doken ze in de geschiedenis van de club, die voor heel Nederland beroemd werd door dat ene stukje in Oh Oh Den Haag: ’Op mijn Puch een wijffie halen en daarna dansen in De Marathon’.

De Telegraaf 

Het dagblad de Telegraaf gaf aandacht aan het fenomeen De Marathon. Hele generaties werden er verliefd, het is de bakermat van de Haagse beatscene en de discotheek die de muziekstroom Italo in Nederland groot maakte. Grote dj’s werden er beroemd en de Golden Earring traden er voor het eerst op. Het hier onderstaande werd de vorige week gepubliceerd. 

Eerste Haagsche Rolschaats Club

De Marathon werd oorspronkelijk in 1947 opgericht door de gebroeders Ooms als rolschaatsclub (Eerste Haagsche Rolschaats Club) aan de De Savorin Lohmanlaan. Maar in 1972 werd het na een verplichte verhuizing, naar de Wijndaelerweg, een echte uitgaansgelegenheid.

Voor Charles Brussee kwam het idee voor een boek opborrelen één dag voor de sloop van het pand in april 2016. „Ik stond daar te praten met iemand die gewoon tranen in zijn ogen had. De week erna was ik er weer en sprak een vrouw die het had heel weemoedig over al haar herinneringen. Toen is het balletje gaan rollen”, geeft Brussee aan.

Vrijwel meteen sloot Marlon van Delden aan bij het project . „Ik woonde er ongeveer in de jaren 80 en kende iedereen. We zijn via mijn netwerk de verhalen gaan verzamelen”, vertelt Van Delden. Fotograaf Peter de Looff speelde er vroeger in een band en had nog wel wat foto’s. „Dat bleken tien verhuisdozen vol te zijn”, grapt Brussee. Niet veel later sloot Theo van Daalhoff aan die De Marathon vooral kende uit de beatstadperiode en er een lopend geheel van maakte.De heren spraken met heel veel oud medewerkers zoals dj Eric Benjamin, de portiers maar ook met de voormalige eigenaars.

Te smeuïg voor publicatie

Brussee: „We moeten wel opbiechten dat sommige verhalen zo smeuïg waren dat ze niet voor publicatie geschikt waren. Het is geen sprookje geworden maar een dekkend verhaal over de enorme geschiedenis die te verdelen is in drie hoofdstukken. De rolschaatsbaan, de zaal voor de oprukkende bands, zoals de Golden Earring(s) en de discotheek.”

De mannen zijn trots op het boek dat deze week naar de drukker is. „Het is voor de stad Den Haag een historisch waardevol document waarin je kunt terugblikken op gouden tijden”, omschrijven ze het eindresultaat.

Voor de auteurs houdt het nu niet op. Ze willen de opbrengst van het boek gebruiken voor twee gedenktekens op beide plekken van De Marathon. Op de achterzijde van het boek staat het ook nog eens dik onderstreept waarom het zo belangrijk is om De Marathon zo te blijven herinneren. ’De Marathon werd, was en is een fenomeen.’

 Ja, onze Marathon... Momenteel als bouwhek bij het Erasmusplein.