We spelen om de Rob Olthoff Schaal, maar wie is Rob Olthoff?

Veel van de huidige rolhockeyliefhebbers kennen deze Hagenaar alleen van naam. Van horen zeggen. Hij is van 27 oktober 1944 en is dus inmiddels 70 jaar. Hij speelde in het jaar 1980 zijn laatste officiële wedstrijd. Het is mooi dat hij na 36 jaar de eer krijgt om zijn naam te verbinden aan de openingswedstrijd van het nieuwe rolhockeyseizoen 2016. Landskampioen 2015 E.H.R.C. Marathon en bekerwinnaar 2015 Valkenswaardse R.C. spelen op 20 maart in Valkenswaard om de Rob Olthoff Schaal.

De naam is gevallen. Rob Olthoff. Over hem kunnen we een boek schrijven. Laten we zeggen dat hij “een aardig balletje kon slaan”. Hij startte met het spelen van rolhockey op vijfjarige leeftijd en doorliep zijn jeugdopleiding bij het Haagse R.C. Residentie, debuteerde in zijn zestiende levensjaar in het eerste seniorenteam en werd met zijn club van 1965 tot en met 1969 vijf keer op rij kampioen van Nederland. In 1961 maakte hij op 17 jarige leeftijd tijdens het EK Turijn zijn debuut in het Nationaal seniorenteam van Nederland. Hij nam een derde van het aantal Nederlandse doelpunten voor zijn rekening. Zijn voornaamste taak was doelpunten maken en dat deed hij ook. Hierdoor begon ook internationaal zijn ster te rijzen. Hij werd uiteindelijk in zijn sportieve jonge jaren een absolute wereldtopper. In de maand februari van het jaar 1969 was hij op zijn 25e de eerste buitenlandse rolhockeyspeler die een contract tekende bij een Italiaans topteam. Rob werd in die jaren die volgden als rolhockeyer een fenomeen.

Mirakel

Novara, een stad in Italië, ongeveer halverwege Milaan en Turijn. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie Novara in de regio Piëmont en kreeg dus in 1969 te maken met “Robert” Olthoff. De aanvoerder van het Italiaanse rolhockeyteam en in gesprek voor een overgang naar Hockey Novara, Beniamino “Mino” Battistella had het management van Hockey Novara getipt over dat mirakel uit Nederland. Tijdens de EK’s en WK’s werd hij gek van die Hollander die, met zijn kenmerkende directe stijl, goal na goal maakte. De Italiaanse club had ambitie op het hoogste Italiaanse niveau. Het was alweer tien jaar geleden dat Hockey Novara, in 1959, kampioen was geworden.

Halen

Na een periode van de anonimiteit werd onder leiding van de ambitieuze voorzitter Santino Tarantola Hockey Novara steeds meer een titelkandidaat. Maar het team had het laatste zetje nodig. Waardoor het wel om het kampioenschap kon spelen. Het seizoen in 1969 was halverwege en het zag er naar uit dat Hockey Novara wederom niet om de bovenste prijzen kon gaan spelen. Tarantula luisterde naar de international Battistella en de trainer-coach van het team Ferruccio Panagini. “Laten we die Hollander dan maar halen” sprak hij uit en maakte de overgang van R.C. Residentie naar Hockey Novara mogelijk.

Waarom

De inmiddels kritische aanhang en zeker de fanatieke ultra’s van de club begrepen niet waarom de versterking niet uit een toprolhockeyland kwam maar uit het onbekende Nederland. Kan een speler uit een niet rolhockeyland ons versterken? Het feit was dat deze supporters niet aanwezig waren tijdens de EK’s en WK’s waar Olthoff inmiddels met het Nationale team van Nederland “de sterren van de hemel speelde”. Er was in die tijd nog géén internet, géén social media. Het was dus afwachten.

Huilen

Maar zijn teammaten Romussi, Aina, Mora, Colombo, Zaffinetti, Marcon en Maderna keken naar hem uit. Want die wisten wel wat hij kon. Zijn latere sportvriend voor het leven Mino Battistella speelde in dat jaar nog voor Laverda Breganze en zou pas in 1971 aansluiten. Olthoff zijn debuut was in de thuiswedstrijd tegen Candy Monza, de landskampioen van het vorig seizoen. Het was druk op de buitenbaan van Novara, het was toch drukker dan anders. Want de plaatselijke media hadden wat berichten geplaatst over die Hollander die Hockey Novara mogelijk iets kon komen brengen. Olthoff speelde gewoon zijn spel alsof hij al jaren voor de blauw witte uitkwam. De landskampioen werd met 7-1 vernederd. Goals van Olthoff, zijn bijnaam “de vliegende Hollander” was gevestigd. Huilende mensen op de tribune. Wat is dit! Dagen na deze wedstrijd werd er in de stad gesproken over Olthoff. Zijn we nu zo sterk dat we eindelijk weer kampioen kunnen worden?    

Triomfperiode

Het was een goede beslissing van de Italianen want Hockey Novara werd uiteindelijk zeven keer op rij (1969-1975) kampioen van Italië. Zeven keer! Weet wat dat betekend in het sportgekke Italië. Het werd zeven jaar een triomftocht van ongekende sportschoonheid. Voor duizenden uitzinnige toeschouwers. Iedere wedstrijd weer. Zelfs de meest fanatieke supportes van de tegenstanders hadden sympathie voor hem. Rob Olthoff was in het rolhockey gekke Italië inmens populair. Hij speelde anders dan de Italianen waren gewend. Door zijn krachtige directe spel en zijn doelpunten. Hij werd aanbeden.

Welletjes

Maar na zes kampioenschappen vond “Robert” het in 1974 welletjes en keerde terug naar Nederland en ging spelen voor het Haagse H.R.C. Hollandia. Maar het ging niet goed met Hockey Novara. De tifosi in mineur. “Kom terug Robert!”  was de indringende Noord Italiaanse noodkreet. “Ok, maar dan alleen voor de wedstrijden, voor nog één jaartje dan” was zijn antwoord. Hij vloog op vrijdagen naar Italië, speelde z’n wedstrijd en stond op maandag weer in zijn eigen aardappelen winkel in de Haagse Goudenregenstraat. O ja, hij werd in dat jaar met Hockey Novara…. kampioen van Italië! Voor de zevende keer op rij. Ongekend.

Oranje

Natuurlijk kwam hij ook voor het grote oranje uit en speelde uiteindelijk 312 interlands voor het nationaal seniorenteam van Nederland. Tijdens zijn zes EK’s en zeven WK’s was hij een opvallende en vooral een veel scorende speler. Meerdere keren werd hij topscoorder van het toernooi en éénmaal werd hij zelfs opgenomen in het wereld rolhockeyteam. Hoogtepunten waren ook de bronzen medailles die hij met zijn teamgenoten behaalde tijdens de EK’s van 1963, 1967 en 1969. Tijdens het WK in 1974 te Lissabon speelde hij zijn laatste wedstrijd voor het Nationaal seniorenteam.

Afbouwen

Hij wilde op zijn hoogtepunt stoppen en beeindigde zijn avontuur in Italië. Dit tot groot verdriet van de Italianen. Waarom Robert? Was de veel gestelde vraag. Je brengt ons zoveel vreugde. Hij was resoluut en keerde terug naar zijn geboorteland. Hij besloot in 1976 (Hockey Novara werd zonder Olthoff géén Italiaans landskampioen) weer te gaan spelen bij zijn oude club, R.C. Residentie waarmee hij dat jaar voor het laatst kampioen van Nederland werd (zie foto). Wekelijks kreeg hij brieven en telefoontjes om terug te keren. Uiteindelijk kon hij in 1979 de lokroep van zijn oude liefde, Hockey Novara, niet weerstaan en vloog uiteindelijk nog een seizoen in het speelweekeinde heen en weer. In dat jaar maakte hij voor zijn team nog eens 26 doelpunten maar een landskampioenschap zat er niet meer in en sloot zijn acht jaar durend Italiaans avontuur met een vierde plaats in de Italiaanse competitie af. De Hagenaar scoorde in acht Italiaanse jaren maar liefst 370 doelpunten. In 1970 en 1971 werd hij bekroond als topscoorder van het seizoen. Het seizoen record is na al die jaren nog steeds in handen van die Hollander: In 1971 met 91 doelpunten. Weet wat dat in zo’n sportland als Italië kan betekenen.

Het afscheid

In het jaar 1980 speelde hij uiteindelijk op zijn 36e jaar zijn afscheidswedstrijd in de Haagse sporthal De Houtzagerij tegen het Duitse RESG Walsum. Voor aanvang ontving hij van sportwethouder Piet Vink, namens de burgemeester, de sportpenning van de gemeente Den Haag. Maar hij was voor aanvang van de wedstrijd nerveuzer als anders. Hij wilde niet in een boze droom terecht komen en te worden afgestraft door een Duitse tegenstander als de voetballer Johan Cruyff dat in 1978 had meegemaakt (0-8 nederlaag in Amsterdam). Dat werd het niet. Gelukkig niet. Dat had hij na al die indrukwekkende jaren niet verdiend. Tien minuten voor het laatste fluitsignaal droeg hij, bij de stand van 3-1 in Haags voordeel, zijn aanvoerdersband over aan zijn opvolger. Rob Olthoff ontving een bos bloemen en verdween door een erehaag van jeugdspelers, luid toegejuicht door het talrijke publiek voorgoed van de rolschaatsbaan.

Waardig

Het werd een waardig afscheid van deze virtuoze speler. Einde van een tijdsperiode. Einde van de periode Olthoff. Het was echt een fenomeen. Waar men in de internationale rolhockeywereld nog steeds met veel respect over spreekt. Daarom is het mooi dat 36 jaar na zijn afscheidswedstrijd in Den Haag zijn naam wordt verbonden aan de openingswedstrijd van een nieuw Nederlands rolhockeyseizoen. De Rob Olthoff Schaal. We hopen dat een jarenlange traditie nu is gestart en dat we minimaal jaarlijks terug denken aan de allerbeste rolhockeyspeler die Nederland heeft voortgebracht. Rob, blijf nog lang bij ons!    

 1976, R.C. Residentie (R.C. Olivetti) kampioen van Nederland. Het laatste landskampioenschap van Rob Olthoff in Nederland. Staande van links naar rechts: Cor Slootweg, Piet Grootens, Phil Heppe, Rob Olthoff en Mink Taal (voorzitter). Zittend van links naar Beer Fresco, Rob Verbeek, Ger Slootweg en Piet Vermeeren. Niet op de foto: Tom Ek (keeper) en Bert van Dinter (trainer-coach).